کودکان و آموزش ابراز احساسات مثبت به دیگران

 فرزندان در بستر خانواده، یاد می­ گیرند کارهایی انجام دهند تا دیگران احساس خوبی داشته باشند.
 

چکیده: این مقاله در مورد کمک به فرزندتان برای ابراز احساسات به دیگران است؛ همچنین شناخت احساسات خود و درمیان گذاشتن آن با دیگران. این تعامل احساسات با یکدیگر در زندگی باعث می‌شود ما از یکدیگر چیزهایی یاد بگیریم و باعث می‌شود تا به همدیگر کمک کنیم.

تعداد کلمات 1082 /  تخمین زمان مطالعه 5 دقیقه

وقتی علاقه به دیگران را جزو لیست مهارت­های زندگی کودکان می­بینید، حتما این سؤال برایتان پیش می­آید که چگونه علاقه به دیگران در تعاریف مهارت­های زندگی جای می‌گیرد؟ این مهارت چگونه مانند دیگر مهارت­های زندگی به فرزندان کمک می‌کند تا یاد بگیرند و همواره مصمم به یادگیریِ بیشتر باشند؟
«علاقه و توجه» جزو این لیست است، نه فقط به خاطر آنکه صفت خوبی است، بلکه از آن جهت که علاقه باعث می‌شود ما از یکدیگر چیزهایی یاد بگیریم و باعث می‌شود تا دیگران به ما کمک کنند. مردم به صورت مجزا کارایی خوبی ندارند. علاقه، انسان­ها را به هم پیوند می‌دهد و به ما و فرزندانمان حس اجتماعی بودن را هدیه می‌کند.
به ویژه در این روزگار، باید بدانیم که چگونه به دیگران توجه داشته باشیم. بچه‌هایی که در خانواده‌های مجزا و کوچک‌تر، رشد کرده‌اند، احتمالاً بیشتر از کسانی که در خانواده‌های بزرگ‌تر بوده‌اند و از زمان تولد درک کرده‌اند که آنها تنها شخص آن خانه نیستند، نیاز دارند که توجه و علاقه به دیگران را یاد بگیرند. بچه‌های در حال رشد طبیعتاً خودشان و نیازهای خودشان را می‌بینند؛ اما والدین و معلمان می‌توانند به بچه‌ها در هر سنی توجه و علاقه را با روشی معنادار بیاموزند.
 

فکر کردن
بررسی اطلاعات
ایجاد یک برنامه
آیا همسایه یا فامیل مسنی دارید که در نزدیکی شما زندگی کند؟ پیشنهاد کنید که فرزندتان به طور منظم هفته‌ای یک یا دو بار یک کار ضروری را برای این شخص انجام دهد. این کار نسبت به سنِ فرزندتان ممکن است خرید کردن، پست کردن نامه‌ها، پاسخ دادن به نامه‌ها، یا خواندن روزنامه با صدای بلند باشد.
البته حتماً باید شخصی را که فرزندتان برای کمک به او می‌رود بشناسید و قابل اعتماد باشد. می‌توانید از دوستان، نام افرادی را که می‌شناسند و می‌توانند تضمین کنند بپرسید.
 

ارتباط برقرار کردن
گوش دادن و صحبت کردن با همدیگر
اگر بدانیم چگونه رفتار کنیم، می‌فهمیم که چه تأثیری بر دیگران، به ویژه بر اعضای خانواده داریم. این فعالیت به نوجوانان کمک می‌کند «واکنش» خانواده را در مقابل رفتار خودشان ببینند. برای این کار تنها ذهنی متفکر لازم دارید. این فعالیت یک روش «صحبت دربارۀ...» است.
از اعضای خانواده بخواهید همدیگر را ارزیابی کنند. موضوع این است که باید مثبت فکر کنید و از حرف های تحقیرآمیز خودداری کنید. آنچه می‌خواهید بسازید، بیش از ایجاد فضایی در خانه، آن است که «احساس تو برایم اهمیت دارد.» این کار هر جایی می‌تواند انجام گیرد. هنگام خوردن شام یا در اتومبیل. بپرسید:
آیا من به خوبی به حرف­های دیگران گوش می‌کنم؟
آیا من کمک مؤثری در خانه هستم؟
آیا من هیچ گاه تو را ناراحت می‌کنم؟ چگونه؟
آیا من تو را خوشحال می‌کنم؟ چگونه؟
دربارۀ دو چیزی که هر یک از شما را خوشحال می‌کند و دو چیز که ناراحتتان می‌کند فکر کنید. حداقل به یک چیز که به راحتی می‌توانید انجام دهید تا خانواده‌تان خوشحال شوند فکر کنید.
دربارۀ این مسائل و اینکه خوشحال کردن دیگران ساده یا مشکل است با همدیگر صحبت کنید. بعضی کارهای کوچک تأثیر فوق‌العاده‌ای دارند. یک بوسه، یک شیرینی، یک شاخه گل و یک کلمۀ تشویق‌کننده می‌تواند کمک بزرگ و مهمی باشد. بچه‌ها باید این را بدانند تا آنکه عادت کنند که کاری انجام دهند تا دیگران احساس خوبی داشته باشند.
 

فکر کردن
ایجاد شناخت و توجه به خود در دیگران
این فعالیت به بچه‌ها کمک می‌کند تا مطالب بیشتری دربارۀ دیگران یاد بگیرند و مطالب بیشتری را در مورد خودشان در میان بگذارند. این روش، یک فعالیت خصوصی است. بنابراین ممکن است بخواهید وقتی که از برخی فعالیت ­های غیر شخصی هیجان‌زده هستید، از این روش استفاده کنید. برای این کار نیاز به مداد و کاغذ دارید.
این جملات را هر کدام از شما به صورت جداگانه کامل کنید و پاسخ­ ها را مقایسه کنید.
وقتی ـــــــــــــــــــــــــــــــ من خوشحالم.
من از ــــــــــــــــــــــــــــــ می‌ترسم.
وقتی ـــــــــــــــــــــــــــــــ من ناراحتم.
وقتی ـــــــــــــــــــــــــ برایم خنده‌دار است.
چیزهای مورد علاقۀ من عبارتند از ـــــــــــــــــ .
وقتی تنها هستم، ــــــــــــــــــــــــــــــــــ .
من واقعاً به ــــــــــــــــــــــــــ علاقه دارم.
دربارۀ پاسخ­ هایتان صحبت کنید. چند مورد از اوقاتی را که خوشحال یا ناراحت بوده‌اید، نام ببرید. ممکن است این مواقع چیزی مانند چند قطره اشک یا چند لحظه خندیدن باشد و ممکن است لحظۀ خاصی باشد.
 

علوم اجتماعی
یادگیری در مورد جامعه
بچه‌های کوچک باید محله و همسایه‌های خود را بشناسند. این کار، هم برای امنیت جانی و هم اطمینان خاطر عاطفی آنها مهم است. با هم نقشه‌ای از محل خود بکشید و بدین وسیله به فرزندتان کمک کنید تا یاد بگیرد شما در کجا زندگی می‌کنید. به کاغذ، قیچی، ماژیک و خط‌کش نیاز دارید.
در قسمت وسط کاغذ خانۀ خودتان را بکشید. اینجا مرکز دنیای کودکتان است. آن را با یک علامت X مشخص کنید. بعد نام تمام کسانی را که در همسایگی شما زندگی می‌کنند، در دو طرف آن بنویسید. اگر نام آنها را نمی‌دانید، یادداشتی تهیه کنید تا نام آنها را بفهمید و با هم آشنا شوید. سپس نقشه را کامل کنید و تمام خیابان و مسیری را که فرزندتان برای رفتن به مدرسه و خواروبارفروشی طی می‌کند، روی کاغذ بکشید. راحت طراحی کنید. نگران فاصلۀ دقیق اماکن مختلف نباشید. در قسمت خیابان­ ها نام آنها را بنویسید و شماره تلفن خانه‌ها را نیز بنویسید. برای اطلاعات بیشتر از دفترچه تلفن و در صورت دسترسی از نقشۀ محله استفاده کنید.
این نقشه را در جایی بچسبانید که همه آن را ببینند. اگر تا به حال با فرزندتان در محلۀ خود قدم نزده‌اید، تاریخی را تعیین کنید تا هر چه زودتر با هم به دیدن محله‌تان بروید.

منبع: دروتی، ریچ؛ (1393)، کلیدهای پرورش مهارت­ های اساسی زندگی در کودکان و نوجوانان، مترجم اکرم قیطاسی، انتشارات صابرین.